Met één doffe klap staat alles in één keer stil. Nog een weekend levend in goede hoop. Het zal toch niet, het kan toch niet, dat gaat ons niet gebeuren… Maandag wakker worden en de draad weer oppakken. Dat was het snel in elkaar gezette script van deze ontzettend slechte film. En toch kon het nog slechter. Ondanks het gelijk adequaat handelen heeft deze hartstilstand zoveel schade veroorzaakt dat Jan Willem niet meer wakker mocht worden. Waardoor hij dinsdagmiddag 3 oktober is overleden. Vader, echtgenoot, broer, zwager, vriend, maat, raadgever, muzikant, toetsenist, Retteketet bandlid, Paljaslid, ex-prins, ex-president, ex-adjudant en nog veel meer, weg, niets, leeg…

Ik kijk naar de foto van ons twee, 11-11-2022, opening Carnaval in Roermond, proostend op onze vader die precies een jaar ervoor was overleden. Carnaval, één van de dingen die Jan Willem en mij verbond, een nieuwe traditie voor jaren, dat was het idee. Niet wetend dat deze eerste keer ook gelijk de laatste zou zijn. Het leek wel of we elkaar ieder jaar elkaar beter begrepen, meer bewondering voor elkaar, meer ruimte, meer broers en vooral meer vriendschap. Voor de uitvaart van onze vader konden we elkaar naadloos vinden en aanvullen, elkaar beter maken, wat een gelukzalig gevoel was dat.

Afgelopen dagen, verwonderd kijkend naar zijn gezin, hoe hecht, hoe ze elkaar vertrouwen, hoe nodig ze elkaar hebben. Daar wordt nu in één keer een schakel uitgerukt. Een schakel waarop ze blind konden vertrouwen, die altijd voor ze klaar stond en waarvoor niets onmogelijk was. Natuurlijk gaan ze het redden zonder hem, daar zijn ze meer dan sterk genoeg voor maar wat was het mooi geweest als dit nog jaren had voortgeduurd.

De stroom berichtjes via meerdere kanalen blijft maar doorgaan. Iedereen met stomheid geslagen, verbijsterd, ongeloof, volkomen onbevattelijk. Is het heus, 58 jaar en nooit ziek? Ja, het is heus en wat ga ik, wat gaan we hem missen. Ik, als broer maar ook ik als voorzitter van Paljas. Jan Willem was op zoveel plekken de, vaak de stille, motor, altijd toevoegen, altijd ideeën, het altijd beter willen maken. Altijd kritisch, zeker ook veeleisend maar altijd met de juiste intenties. Nooit een nee, altijd druk en toch altijd bereid om te helpen. Paljas zou vandaag niet zijn wat het is, zonder de tomeloze bijdrage van Jan Willem. Zijn inzet voor ons clubhuis aan de Engeveldweg. De vernieuwingen en zijn toewijding bij de Paljas Revu. Zijn geweldige teksten en limericks, altijd tot op de lettergreep passend. Zijn Presidentschap waarbij het ‘eerste’ van Paljas altijd kon en mocht stralen. Zijn Prinsenjaar, zijn tijd ver vooruit met security op hoog niveau. Maar vooral zijn betrokkenheid, zijn doorzetting, zijn toewijding in alles wat hij deed. Wat gaan we hem missen, wat ga ik hem missen.

Jan Willem, dank je wel, dank je wel voor alles en vooral voor je vriendschap en dat je in ons leven was. Voor een laatste maal – Proost!

Erik Lamers